اشعار

تمام عـشق خطی از کـتاب فاطمه‌است            و نـور ذرّه‌ای از آفـتـاب فـاطـمه‌است!

به اسـتـنـاد بـیـانـات سـیـزده مـعـصـوم            بهشت هشت درش جمله باب فاطمه‌است

عـلی‌ست ساقی کـوثر ولی ببـین سـاقی            خودش چگونه سراپا خراب فاطمه‌است!

شـروع نهـضت سـرخ مدافـعـان حـرم            مـیان کـوچه و از انـقـلاب فاطـمه‌است

کدام کوچه؟ همان کوچه‌ای که کفر در آن            شکست خوردۀ فصل الخطاب فاطمه‌است

خوشم که شیعه‌ام و چشم من به روز حساب            به ذرّه پروری بی‌حـساب فاطـمه‌است!

زندگی من همیشه بی‌تو با غمها گذشت            کی میایی، سالها از غیبت کبری گذشت

در قـدیـم از دوریِ تـو دیـدۀ تـر داشـتـم            حیف شد آن روزهای عاشقی آقا گذشت

هرچه سِـنّم رفت بالاتر گـناهم شد زیاد            غصه خوردی چون که عمرم دور از تقوا گذشت

گرچه بد بودم ولی پشت درت برگشته‌ام            فرصتی دیگر نصیبم کن دوباره با گذشت

بعد چندین ماه قـدر روضه را فـهمیده‌ام            دوری از هیئت برایم سخت و جان فرسا گذشت

هرکه پای پرچم این روضه‌ها زانو نزد            غرق دنیا ماند و عمرش پوچ و بی‌معنا گذشت

خوش به حال آن که تا کرببلا راهی شد و            یک سحر از عمر او کنج حرم زیبا گذشت

مادر ما پشت در بود و لگد بر در زدند            در شکست و دشمن از روی تن زهرا گذشت

بـاری خـراب دارم و حـالا شکـسته‌ام            عـبـدی اسـیر هـستـم و آقا شـکـسته‌ام

دسـتم بـگـیر فـاتـحِ دل‌هایِ مضطرب            من مـدّتی‌ست از غـمِ دنـیـا شکـسته‌ام

حال و هوایِ سابقم از کف به در شده            در زیرِ بارِ غـصّه و غـم‌ها شکسته‌ام

چشمانِ خشگ و کویری نمی‌دهد سودی            زمـزم بده به دیده که دریا!! شکسته‌ام

مانند یک وبال.. به گردن فتـاده است            این نامه‌ای که مانده ز امضا؛ شکسته‌ام

بـی‌تــو هــوایِ تـازه نـدارد دیــارِ مـا            از تـنـگیِ نَـفَـس؛ گـلِ طاهـا شکسته‌ام

سـالی گـذشت پُـر ز حوادث پُراز بلا            از شـدّتِ بـلاست که مـولا شـکـسته‌ام

تـیـره شده زمـانۀ من پس طـلـوع کن            عمری در انتظارِ دیدنِ فردا شکسته‌ام

چـشـمانِ نم زده‌ام را دمـی تـماشا کن            حالا مـیانِ روضـۀ زهـرا شـکـسـته‌ام

من گـریه می‌کـنـم سـحـر انـتـظار را            تـا که به سـیـنـه‌ام بـرسـانی قـرار را

دارد بـدون تو سـپــری مـی‌کـنـد دلـم            این جمعه‌های پُر غـم و ناسازگار را

وقـتی که با قـدوم شما زنـده می‌شویم            بـایـد بـه پـای تـو بـنـویـسـم بـهـار را

دارم غروب جمعه به این فکر می‌کنم            این هـفـته هم گذشت، ندیـدم نگار را

من مطمئن شدم که دلت را شکسته‌ام            وقتی شکستم آن همه قول و قرار را

من را به پـایـبوسی خود مفتخر کنی            من هم به چشم می‌کشم این افتخار را

پـیـراهـن سـیاه تـنـم بـیـرق عـزاسـت            از من نـگـیـر ایـن سـنـد اعـتـبـار را

ای‌کاش صحن حضرت زهرا پس از ظهور            روزی بـبـیـند این همه خدمتگذار را

بیا كه گنبد خضراست دیده بر راهت            بیا كه حـیـدر تنهـاست دیده بر راهت

چـقـدر مـنـتـظران تو بی‌صدا رفـتـند            نگاه مضطرب ماست دیده بر راهت

به هـر دیـار عــزادار مـادرنـد هـمـه            بیا كه عترت طاهاست دیده بر راهت

قـسم به خاك نـشـسته به چـادر مـادر            سكوتِ غربتِ دنیاست دیده بر راهت

هـنـوز نـالـۀ مـادر بـه گـوش مـی‌آیـد            ببین كه حضرت زهراست دیده بر راهت

میان كوچه به دنـبال گـوشواره حسن            شهـید سـیـلی اعداست دیده بر راهت

كنار بـسـتر غـرق به خـون مـادرتان            هنوز زینب كـبراست دیـده بر راهت

مـیـانِ گـودیِ مـقـتـل حـسـیـن افـتـاده            هنوز زیر لگـدهاست دیـده بر راهت

بـه نـالـه‌هـای بُــنَـیَّ كـنـار آن گـودال            زنی كه غرقِ تماشاست، دیده بر راهت

نـشـسـته بی‌ادبی رویِ سـیـنۀ مـاهش            ببین كه مادرت آنجاست دیده بر راهت

زمان كُـشتن لب تشنه آب می‌خوردند            لـباس‌های تـنـش را یكی یكی بُـردنـد

ای سحر خیز مدینه سحرت را قربان            از غـم فاطـمه چشمان ترت را قربان

ای خوش آنکس که گدای سر راهت گشته            سائل هـر شـبۀ پـشت درت را قـربان

هرکه دارد هوس دیدن تو آواره است            عاشق خسته دل و دربه درت را قربان

وای برمن که دلم نیست گرفتار غمت            سینه چاکان نشـسته به برت را قربان

حاجـتی نیست مرا غـیر دمی دیدارت            رخ زهرائی همچون قمرت را قربان

فـاطـمیه است بیا روضه زهـرا بشـنو            دلِ پُر از غم و سوز جگرت را قربان

هرچه داری همه ارثیۀ زهرا وعلیست            شال سبزی که تو بستی کمرت را قربان

ای به دوش تو عبای عـلی و پیـغـمبر            رنگ عمامۀ بسته به سرت را قـربان

نقـش انگـشتریت چیست...؟ اباعـبدالله            بهر مظلـوم دل نوحـه گرت را قربان

کربلا می‌روی اما گل من با چه کسی            پـسر خـون خـدا همسـفـرت را قـربان

می‌نويسم به نام حـضرت نـور            می‌نويسم به خطِّ شعر و شعور
دست در دسـت عـشق بگـذارم            تا رسانَد مرا به فـيض حضور

از تـو بـايـد سـرود پـس حــالا            سخنم می‌رسد به وقـت ظـهـور
دو سه خـطی نـگـاه می‌خـواهم            تا قـلم وصف تو كـند، پُر شور
قصد دارم كه مست عشق شوم            بده دسـتـم كـمی شـراب طهور
تـو نـه مـريـم، نـه آسـيـه، حـوّا            تو جدايی زِ هر پری، هر حور
نام تو مـنـحـصر به نام خودت            جـلـوه كرده درون تو، مسـتور
با تو عـيسی، مسيح خواهد شد            وَ كـلـيـمی رسد به وادیِ طـور
اِن يَـكــاد پــيــمــبــری، بــانــو            تو كه باشی از او بلاست به دور
تـو كـه مـجـمــوعـۀ كـمــالاتـی

مـــادر مــهــربـــان ســـاداتــی
ركـن ديـن و اســاس ايــمــانــم            مـن به دسـت شـمـا مـسـلـمـانـم
از ازل بـــيــقـــرار تــو بــودم            تــا ابــد بــيــقــرار مــی‌مــانــم
بــگــذاريــد از شــمــا بـــاشــم            من هـم از نـسـل پـاک سـلـمانم
پــرِ پــرواز را بــه مـن دادنــد            تـا دخـيـلـت شــدنــد دســتــانـم
تـو كه جـان پـيـمـبـری، زهـرا            گـفـتـه بـابـات: فــاطـمـه جـانـم
مـدح تـو كـار احـمـد و حـيـدر            من كـجـا، مـدح تو... نـمی‌دانم
جــزءِ سـی را ورق زدم بـانـو            گـفــتـه‌ام بـيـن صـوت قــرآنــم
لیـلـةُالـقـدر، قـدر فـاطـمه است

لَکَ صَدرَک به صَدر فاطمه است

گـیـرم كه خانه خـانۀ وحـی خـدا نبود            آتـش بـه بـیـت اُمِّ ابــیـهــا روا نـبــود

آن بانویی كه حرمت قرآنی‌اش سزاست            در كـوچـه‌اش تـهـاجم اعـدا سزا نبود

در آسـتان خـانـۀ او دود بهـر چـیست            آل رسـول تـازه مـگـر در عـزا نـبود

احـمـد مـگـر سـلام به او بـارهـا نـداد            زهرا مگر ز اهل همین «هل اتا» نبود

پرداخت شد بهای رسالت عجب چه زود            پس بـیـعـت ولای عـلـی بـی‌بـهـا نبود

حالا چه وقت مجلس شورای رهبر است            حـیـدر مـگـر خـلـیـفـۀ دین خـدا نـبود

ای قوم این همه عجله از برای چیست            مولا مگر به غـسل رسـول خـدا نبود

در كار خیر این همه رأی خلاف چیست            حالا كه وقت شبهه و چون و چرا نبود

در شهرتان همایش نامردی از چه روست            بازوی دین سـزای غـلاف جـفـا نبـود

نامردی است ضربه به گل بی‌هوا زدن            آیا هـجـوم سـیـلی‌تـان بـی‌هـوا نـبـود؟

حـتی صدای سـیـلی‌تان تا بـقـیع رفت            ایـن كـار غـیـر زادۀ قــوم دغـا نـبـود

این ماجرا حماسۀ زهرا شناسی است            كـوثـر مگـر شـناسۀ خـیـر النـسا نبود

چو دید نقش زمین همسر جوانش را            ز دست داد همه طاقـت و تـوانش را

به پیـش دیدۀ او چون زدند زهـرا را            هزار مرتـبه دشـمن گرفت جانش را

هزار حـیف که یارش نداشت یارایی            ز دیده پـاک کـند اشک دیـدگـانش را

نه با علی نه حسن نه حسین نه زینب            نگفت درد و غـم و غـصۀ نهانش را

به حـیـرتم که اگر در مـدیـنه رو آرم            کجا نـشان بـدهـم قـبـر بی‌نـشانش را

چگونه پیر نگردد علی به فصل شباب            کزاو گرفت عـدو هـمسر جـوانش را

که دیده بین قـفس طایر شکـسته‌پـری            که ظـالـمانـه بـسـوزند آشـیـانـش را؟

به جز به باغ امـید عـلی و زهـرایش            که دیده غـنچـه نـشکـفـتۀ خـزانش را

حسین مادر مظلومه را دهد از دست            اگـر بـلال بـه پـایــان بـرد اذانـش را

چه قـرن‌ها که ستم بر علی شده میثم            که ریخـتـند بسی خـون شیعـیانش را

نام علی را هر نـفـس تکـرار می‌کرد            افلاک را از نور خود سرشار می‌کرد

بر عهده رزق عالم لاهـوت را داشت            روح الامین در منـزل او کار می‌کرد

هر روز مانند نـبـی مـعـراج می‌رفت            تا خـویش را در آیـنـه دیـدار می‌کـرد

آئـیــنـه بـود و در تــجــلـی کـمــالـش            نـور حـسین خویش را اظهار می‌کرد

درگاه قدس از مقدم او نور می‌خواست            پس به غـبـار راه او اصـرار می‌کرد

درکش برای خاطر خورشید سخت است            آتش چـرا با چـادرش پیـکـار می‌کرد

بـی‌اذن، آتــش در رواق خــانــه آمــد            ترغـیب بی‌شـرمـانۀ مـسـمار می‌کـرد

تا مـیـخ در راه دگـر را پـیـش گـیـرد            از او تـمـنــا حـیــدر کــرار مـی‌کـرد

دستار زهرا در تب او سخت می‌سوخت            خـیـلی گـلایـه از در و دیـوار می‌کرد

ای کـاش قـدری تـازیـانه نرم خـو بود            با دست زهـرا مهربان رفـتار می‌کرد

با چارچوب در غـمش را قاب کردند            رنگ کبودی، جلوه‌اش را تار می‌کرد

باغ فـدک گـلـزار گلهای بنـفـشه است            یـاد از رخ نـیـلی او بـسـیـار می‌کـرد

بیت معـمور ولایت را أجل ویرانه کرد            آنچه را با خانه، صد چندان به صاحبخانه کرد

شمع روی روشن زهرا چو آن شب شد خموش            زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن کاشانه کرد

آه جانـسوز یـتـیـمان انـدر آن مـاتـم‌سـرا            کرد آشوبی که عقل محض را دیوانه کرد

داغ بانو کرد عـمری با دل آن شهـریار            آنچه شمع انجمن یکباره با پـروانه کرد

شاه با آن پُر دلی، دل از دو گیتی برگرفت            خانه را کآنشب تهی زان گوهر یکدانه کرد

بارها کردی تـمنّای فـراق جـسم و جان            چون که یاد از روزگار وصل آن جانانه کرد

سر به زانوی غـم و با غصّۀ بانو قرین            عزلت از هر آشنائی بود و هر بیگانه کرد

شاهد هستی چو از پیمانۀ غم نیست شد            باده نوشان را خراب از جلوۀ مستانه کرد

ساقی بـزم حـقـیـقـت گـوئـیا از خـمّ غـم            هر چه در خمخانه بودی اندر آن پیمانه کرد

»مفتقر» را شوری از اندیشه بیرون در سر است            هر دم او را از غم بانو نوائی دیگر است

کعبه به چشمش می‌کشد خاک درش را            باران تـلاوت می‌نـمایـد کـوثـرش را

روزی رسان خلـوت قـدّیـسه‌ها اوست            وقـتی به لـب دارند نـام اطـهـرش را

مـمـسـوسـۀ ذات خـداونـد است بـانـو            ریـسیـده‌اند از نور یعنی معجرش را

حـوریـه‌ای می‌گـسـترانـد زیـر پـایش            وقت عبور از کوچه‌ها بال و پرش را

کوچه دو رکعت روضه می‌خواند؛ امامی            زین کوچه دیده داغ سخت مادرش را

در دست دارد دستهایی را که می‌چید            چون باغـبان گل بوسۀ پیـغـمبرش را

ناگـاه رنـگ آسـمـان‌ها نـیـلـگـون شد            مردی خدا نـشناس بسته مـعـبرش را

مردی که بویی از حـیا هرگز نبـرده            بی‌شک لگد کرده غرور شوهرش را

ریحانۀ نازک‌تر از گل زخم خورده است            داسی به یغما می‌برد برگ و برش را

چشمش گره از کار حیدر باز می‌کرد            بسته است سیلی چشم مریم پرورش را

درّ نجـف مـی‌ریـزد از چـشـم امـامی            از خاک بردارد چگـونه گوهـرش را

مادر به خـانه می‌رود اما پس از این            از درد با دسـتار می‌بـنـدد سـرش را

شکر حق فصل روضه‌ها آمد            بـانـگ حـی عـلـی‌الـعـزا آمـد
نـام زهــرا کـه بـیـن مــا آمـد            حـال ما بـیـن روضـه جـا آمد

روضه‌اش، اهل درد می‌خواهد
شرح این قصه مرد می‌خواهد

فـاطـمه کـیـست؟ ماه پیـغـمبر            تـا ابـد در پــنــاه پــیــغـمــبـر
دست او بـوسـه‌گـاه پـیـغـمـبر            راه او هـسـت، راه پـیـغـمـبـر

بهجت قلب مصطفی زهراست
لـیـلـة‌الـقـدر انـبـیا زهـراسـت

فـاطـمـه حـجّـت امـامان است            آنکه آمـوزگـار سـلـمـان است
با سـه‌آیـه، تـمـامِ قـرآن اسـت            شرط اسلام هر مسلمان است

راز او باخـدا هـماهـنگ است
بی‌ولایش، نفس‌زدن ننگ است

یک‌تـنه جان فـدای مـولا کرد            هـم تـولّـی و هـم تـبـرّی کـرد
خـطـبـه‌اش انـقـلاب برپا کرد            دشمنان را هـمیشه رسوا کرد

مـقـصـد راه او شـهـادت بـود
فـاطــمـه حـامـی ولایـت بـود

وصف اوصاف او میسر نیست            با مقـامـش کـسی برابر نیست
حرف او غیر حرف حیدر نیست            پشت مولاست، نه، جلوتر نیست

ذکر لبهای مرتضی زهراست
الگـوی زنـدگیِ ما زهـراست

مست از جـام کـوثـری هستیم            شیـعه هـستیم‌ و مادری هستیم
همچو زهرا که‌ حیدری هستیم            جـان‌فـدایان رهـبری هـسـتـیم

تـا ابــد پــیــرو شـهــیــدانــیـم
با ولایت هـمـیـشه مـی‌مـانـیـم

بین ما عشق‌ و عهد و پیمانی‌ست            تا علی هست، شیعه تنها نیست
رزم شیعه همیشه طوفانی‌ست            یک نمونه ز ما، سلیـمانی‌ست

یک‌دلیم ‌و هـمیـشه یک‌رنگـیم
پـای این انـقـلاب می‌جـنـگـیم

همچو سلـمان که اهل ایـرانیم            عـاشـق اهـل بـیـت و قـرآنـیـم
از غـم فـاطـمـه پــریـشــانـیـم            اهل اشکیم و روضه می‌خوانیم

بزم زهـرا، مثال اکـسیر است
روضۀ فاطمه نـفـس‌گیر است

اهل یثـرب به او ‌جـفـا کـردند            بـاز هـم فـتـنـه‌ای بـه‌پـا کردند
پـشت در، آتـشـی بـنـا کـردند            پای خود را به خانه وا کردند

تـا هــجــوم آورنـد بـر مــولا
دست زهـرا شکـست، واویـلا

شـعـله از پـای تا سـرش افتاد            تا زمین خورد، دخـترش افتاد
از زمـانی که هـمـسرش افتاد            فـاطـمـه بـین بـسـتـرش افـتـاد

درد بــرده ز کـف امـانـش را
زخـم بـازو گـرفـته جـانش را

گـوش کن از دل افـلاک خـبـر می‌آیـد            به سرِ اهـل زمـیـن دُرّ و گـهـر می‌آید

چه خبر هـست؟ فـرشته چـقـدر می‌آید            سوره صـبـر در آغـوش سـحـر می‌آید

شـد اجـابت ز خـدا بـاز دعـای حـیـدر

فـاطمـه دخـتـری آورده بـرای حــیـدر

دخـتـری آمـده تـا هـمـدم مــادر بـاشـد            دخـتری آمـده تـا حـیـدر حـیـدر بـاشـد

خواهـری آمده عـشـق دو بـرادر باشـد            گوئیا آمـده یک بـرهـه پـیـمـبـر بـاشـد

عصمت و عفت و تقواش همه مادری است

به خداونـد قـسم لایق پیـغـمبـری است

فاطـمه محـو گل روی درخـشانش بود            مرتضی زمزمه می‌کرد و غزلخوانش بود

گرم بوسـیدن پیـشانی و چـشمانش بود            احمد آنروز چه می‌دید که گریانش بود

احـمد آنـروز تـجـلـی رسـالـت را دیـد

یا که ظـرفیت تـحـویل امامت را دید؟

قلمی نیست که املا کند اوصاف تو را            دهنی نیست که انشاء کند الطاف تو را

یا که توصیف کند وسعت انصاف تو را            یا که تـشـریح کـنـد قـلـۀ اهـداف تو را

عقل عاجز شد و از درک وجودت شد مات

به گـل روی بهـشـتی تو بانـو صلوات

بعـد زهـرا احـدی مثـل تو اکـرام نـشد            زنی ایـنـگـونـه پـیـام‌آور اســلام نـشـد

طائر عـقـل کـسی مَـحـرَمِ این بـام نشد            دست در دست شدی گریه‌ات آرام نشد

دیدی از دور و برت عطر کسی می‌آید

مژده ای دل که مسیـحـا نـفـسی می‌آید

چـشم بر هم زدی و عـشق مجـسم آمد            بَه که بـالای سـرت خـیر دو عـالم آمد

اشک از گـوشـۀ چـشم همه آن دم آمـد            کودکی سـوی تـو بـا دیـدۀ پُـر نَـم آمـد

گفت خوش آمدی ای نور دو عینم زینب

کـمی آرام عـزیـزم که حـسـیـنـم زینب

بانوی مُلک وجودی و وجودت خیر است            قلب تو وقف حسین است و جدا از غیر است

پیش تو عشق حسین، اصل سلوک و سِیر است            سِیر تو کرب و بلا، کوفه و شام و دِیر است

آمـدی تا که بـفـهـمـیـم خـدا یـعـنـی چه

صابره بودن در کرب و بلا یعـنی چه

ای که در عشق حسینی به دو عالم عَلَمی            کعـبۀ عـشق بـرادر شدی و محـتـرمی

مریم از جام حیای تو چشیده است نمی            نـائب فـاطـمـه، صـدیـقـۀ ثـابت قـدمـی

کوفه و شام اسـیـر دَمِ زهـرایی توست

مات و مبهوت سخنرانیِ مولایی توست

جای امـثال شما در کُـره خـاکی نیست            چون زمین قابل این گوهر افلاکی نیست

گفتی ای درد بیا از تو مرا باکی نیست            داغها دیـده‌ای اما لـب تو شاکی نیست

چه عبارات عجـیبی روی آن تَل گفتی

پیش آن پیکـر صد چاک تَـقَـبَّل گـفـتی

آمدی جـلـوه کنی نام عـلـی زنـده شود            زن ندیده است کسی مثل تو رزمنده شود

در دل جهـل زمان شمسۀ تابـنـده شود            با زبان وقت بیان خـنـجر بُـرّنده شـود

روی نی گفت برادر همه جا در هر راه

طَـیّـِب الله بـه غـوغـای تـو مـاشـاء الله

ای تـمـنـای دل خــون خــدا یـا زیـنـب            در تو دیـدند همه فـاطـمـه را یا زینب

مرحمت کن به منِ بی‌سر و پـا یا زینب            نـشوم از سـرِ کـوی تـو جـدا یـا زینب

نظری کن که در این خانه بمانم یک عمر

تا نفس هست فقط از تو بخوانم یک عمر

سِر علی، سِتر علی، سُکر علی، راز علی            هـمـۀ حـرف خـداونـد از آغـاز عـلـی
گفت معراج عـلی آنهمه اعـجـاز علی            در حرا یا که حرم باز عـلی باز علی

از علی گـفـتم و گـفـتـنـد که اما زینب           
نقـطۀ با عـلـی و نـقـطـۀ زهـرا زینب

پنج تَن می‌شود اینگونه مجـسم: زینب            همه از جَدّ و اُمُّ و اَب همه باهم زینب
پنج تَن نـقـطه شـده تا بـنـویـسـم زینب            پـنـج نـقـطـه زده‌ام تـا بـزنـم دَم زینب

نامِ او اول عـلی بعـد، عـلی زینب شد

آیۀ اعـظـم عـلـی آیتِ عُـظـمـی زینب

واژه‌ای کو که کُنَد شرح و بیان بانو را            قلـمی کو که نـویـسد به زبـان بـانو را
که چُنین خاک ندیده است چُنان بانو را            که جهان حیرتِ محض است جهان بانو را

فاطمه بـایـد از این نـام بـگـیـرد پـرده
بسکه در فهمِ جهان هست معما زینب

از همان روزِ تولد نظرش گفت حسین            بین آغوشِ همه چشمِ تَرش گفت حسین
مادرش گفت حسین و پدرش گفت حسین            از دلش گفت حسن از جگرش گفت حسین

همه دیدند حسن را به حجاب و غیرت
همه دیدند حـسـین است سـراپـا زینب

آمـده تا که بـبـیـنـنـد غـمـی جـاری را            آمــده تـا کـه بـگـویـد بـه بـلا آری را
به سرِ دوش کـشد بـیـرقِ بـیـداری را            تا به عباس دهـد درسِ عـلـمـداری را

آمده تـا بـنـویـسـنـد پـس از اعـجازش
کربلا کـرب وبلا گـشت ولی با زینب

معنیِ محض شهود است که آرایه ندید            عینِ نوری است پسِ پرده که پیرایه ندید
سایۀ روشن او را زنِ هـمـسایه نـدیـد            غیرِ عباس و حسینش به سرش سایه ندید

بعد از آن خطبه شد و خطبۀ او تیغِ دو دَم
بعد از آن خصم خس و پهنۀ دریا زینب

فاطـمه رفـت ولی نه دلِ خـانه او بود            جایِ زهرا همه شب شمعِ شبانه او بود
سه امام‌اند به گِـردش که بهانه او بود            سپرِ هر سه در آن ظلـمِ زمانه او بود

مادری کرده برای سه امامش جا داشت
کـه بـگـویـنـد بـه او اُمِّ ابـیـهــا زیـنـب

زیرِ دیـنـش هـمـه مـدیـون بلاءِ زینب            کعبه تـا کـرب وبـلا زیـر لـواءِ زینب
زنده شد دینِ خدا پـس به خـداءِ زینب            بـاء بـسـمِ لله مـا هـسـت زِ بـاءِ زیـنب

اول فـاتـحـه شـد آخـر نـامـش یـعــنـی
مانده قرآنی اگر مـانده به یک یازینب

مثل یک آه بـلـند آه که جانکـاه گذشت            عمرش اندازۀ پنجاه و چهار آه گذشت
با حسین و حسنش آه چه کوتاه گذشت            کَس نفهـمید چه بر او همۀ راه گذشت

همۀ راه بـجـای هـمه او خـورد زمین
همۀ راه سـپـر بـود بـه هـرجـا زیـنب

آن پیمبر که به هـنگام سخن گریه کُنَد            گفت هرکس به غمِ زینب من گریه کُنَد
می‌بَرد گرچه به یک پلک زدن گریه کُنَد            اَجر آنکه به حسین و به حسن گریه کُنَد

در حدیث است که فرمود برای فَرَجَم
هفت دفعه قـسم ماست به عُـلـیا زینب

روضه‌اش بود که دیدی کفنش را بُردند            نالـه‌اش بود چرا پیـرهـنـش را بُـردند
تـیغ‌ها زودتـر از نـیزه تنـش را بُردند            خورجین‌ها سرِ دور از بدنش را بُردند

همه را بُرده ولیکن به تو سوگند نرفت
نخی از مقـعـنۀ عـصمتِ کبری زینب

قرار هست که از عشق با خبر باشد            نگاه تـشـنۀ خـورشـیـد بر قـمـر باشد

حسین روبروی زینـبش نشـسته اگر            بناست نور در این خانه بیـشتر باشد

برای خـوردن آب حـیات می‌خـواهد            که خضر جزء محبین پشت در باشد

علی به مردم عـالـم هـمیشه می‌گوید            بناسـت دخـتـر من زینت پـدر بـاشـد

بُتِ جدا شدن از عشق خُرد خواهد شد            به دوش زینب کـرار اگر تـبـر باشد

شبیه مـا که فـقـیـران بر سـر راهـیم

محبِّ خـانـۀ زینب شـدست ابـراهـیم

نـوشـتـه‌انـد بـه نـام شـمـا تـعـالـی را            خدا برای تو می خواست شأن عالی را

بـرای درک بـلـنـدای نــام تـو حـتـی            نـبـود جـرأت پـرواز هـیـچ بـالـی را

تو زیـنت ولـی اللّه اعـظـمـی زیـنـب            خدا به دست عـلی داده چه مدالی را

شنیده‌انـد سـلـیـمـان به نـام نـامـی تو            خریـده از سر بـازار عـشق قـالی را

بگیر قلب مرا پُر کن از محبت و بعد            دوباره پس بده این کـاسۀ سـفـالی را

دل کسی که پُر از ذکر یا حسین شود

غـلام خـانـۀ اربـاب عـالـمـیـن شـود

شنیده‌اند که از خون دوات باید ساخت            و در دو دیده دو رود فرات باید ساخت

حریم زینب کبری ستون عرض و سماست            دلیل بـودنِ کـلِّ کُـرات بـایـد ساخـت

به خاک کرب و بلایت قسم که انسان را            نوشته‌اند که از خاک پات باید ساخت

فقط به خاطـر اوصاف چـادرت بانو            کتاب های سراسر صفات باید ساخت

حسین رمـز نجات جهـانـیان شد پس            برای صحن تو باب نجات باید ساخت

سبوی سینه‌اش از جام عاشقی پُر بود

اسیر دائـمـی خـانـه‌ات اگر حُـر بـود

به خـانۀ تو فـلک بـاز راه پـیـدا کرد            هزار شکر، فـلک تکیه گاه پیدا کرد

اسیر بـاغـچـۀ خـانۀ تو بود بـهـشـت            اگر که عزّت از این بارگاه پیدا کرد

سفید بختی نوکر به رو سپیدی نیست            که شاه نوکر خود را سیـاه پـیدا کرد

همیـشه یـاور تـنهـایی حـسیـن تـویی            حسـین با تو دوبـاره سـپاه پـیـدا کرد

در آسمان پی خورشید بود اما حیف            حـسیـن را وسـط قـتـلگـاه پـیـدا کرد

و گرگ ها جگرت را دوباره آزردند

همینکه پیـرهن یـوسف تو را بُـردند

آتـشـم آتـشـی از سمت سحـر            شعله‌ام شعله‌‌ای از شمس و قمر
هوهویَم هوهویِ یک تیغِ دوسَر            نعره‌ام نعره‌ای از عمقِ جگر

“هـا عـلـی بـشـر کَـیـفَ بشر
که بشر می‌شود اینگونه مگر؟

مثل یک قـایقِ طـوفان زده‌ام            مثل یک شیـشۀ بـاران زده‌ام
مثل یک دست به دامان زده‌ام            که خوش این فال به دیوان زده‌ام

آمـده جـانِ عـلی جـانِ نجـف
حضرتِ زینبِ سلطانِ نجـف

به جلال و جـبـروتش سوگند            به کـمال و ملکـوتش سوگـند
به قمات و به قـنوتش سوگند            به ثُبات و به ثـبوتش سـوگند

نورِ ثارالَهِ زهـرا و علی‌ست
باء بسم‌الله زهـرا و عـلی‌ست

باز زهراست که مولا شده‌است            یا علی هست که زهرا شده‌است
چه در این قاب هویدا شده‌است            که حسن غرقِ تماشا شده‌است

جَـبـلُ الصَبـرِ دو دونیا زینب
سـومـین مـعـنیِ زهـرا زینب

جـلـوه در جـلـوه تـنـزُل دارد            نـور در نـور تـسـلـسـل دارد
مصطفی در بغـلش گُـل دارد            فـاطـمـه هـسـت؛ تـأمّـل دارد

روز اول بـه خـدا گـفـت بَـلا
اِنَـمـاالـعِـشـق هـو الـکـربـبـلا

ذوالفقاری که دو دَم دارد اوست            آنکه خود هفت حرم دارد اوست
شاه دُختی که عَلَم دارد اوست            آنکه از صبر قدم دارد اوست

به عُلُـوَش که تـمام دین است
داغ زینب چقدر سنگین است

زیـنــبـی هــم قــدمِ ثــار الـلـه            زیـنــبـی بـا عَــلَــمِ ثــارالـلـه
مـعــنـیِ مـحــتــرمِ ثــار الـلـه            در حـجــابِ حــرم ثــارالـلـه

زینبی سایه به سایه با دوست
سایه هم دورتر از او تا دوست

نفـس او دو هَـجا بود: حسین            زینب اینگونه دوتا بود: حسین
با حسینش همه‌جا بود: حسین            هم حسن هم بخدا بود: حسین

تاکه او هست سری خَم نشود
سـرِ مـویی زِ عـلی کم نـشود

کـیست او راویِ راه سه امام            کیست او خـطبۀ پولاد و پیام
کیست او شیـرِخدا در احـرام            کیست او معـنیِ ویـرانیِ شام

کیست او بیـرقِ غـیرت باشد
الگویِ حضرت حـجّـت باشد

شب که تا تربت مادر می‌رفت            هر قدم با سه برادر می‌رفت
پیشِ رو حضرت حیدر می‌رفت            زود عـباس جلـوتر می‌رفـت

نـور جز نور از این آیه ندید
سایه‌اش را زنِ هـمسایه ندید

بارَش از کوه کـمر می‌شکند            داغش از مَـرد سپر می‌شکند
بـال او از همه پـر می‌شکـند            زینب است او و مگر می‌شکند؟

رفت از کوفه جگـر در آورد
رفـت از شــام پــدر در آورد

کـربـلا دیـد پَـرَت تیـر کـشید            پـایِ گـودال سَـرَت تیر کشید
بی حـسینت کـمرت تیر کشید            نیـزه‌ای زد جگرت تیر کشید

کـربـلا دید اسـیـرش کـردنـد
آه یک روزه چه پیرش کردند

نشستم عشق را معنا کنم دل گفت یا زینب            نشستم دیده را دریا کنم دل گفت یا زینب
نشستم یادی از زهرا کنم دل گفت یا زینب            قیامت خواستم برپا کنم دل گفت یا زینب

زنی عاشق که زهرا گونه معنا شد قیامت را
و معصومانه بر دوشش کشد بار امامت را

همینکه لحظۀ از او نوشتن شد قلم لرزید            از او خواندم هوا در دم نفس در بازدم لرزید
به خود گفتم به سویش گام بردارم قدم لرزید            حریمی محترم کز حرمتش صدها حرم لرزید

خداوندا حریمی اینچنین را کیست سلطانش
هزاران جان فدای او هزاران تن به قربانش

نخوانش زینت بابا بگو جان علی زینب            نگو دختر بخوانش مرد میدان علی زینب
سر و سامان مولا روح و ریحان علی زینب            علی دستان الله است و دستان علی زینب

علی را آنچنان در پوست و در خون خود دارد
که گویا جسم زینب یک علی در کالبد دارد

سلام ای روز میلادت هم اشک چشم‌ها جاری            سلام آمـوزگار عـشق در آئـین دلـداری
تلاطم داشت بین چشم‌هایت شوق دیداری            و این یعنی حسینت را تو خیلی دوست می‌داری

هنوز ای خواهر عاشق نخوردی شیر مادر را
که می‌خواند طپش‌های دلت نام برادر را

کجا وصف کسی همچون تو در قاموس من باشد            که مداح مـقـامـات تو بـاید پـنج تن باشد
نگهبانان اجلالت حسین است و حسن باشد            کدامین زن شبیه تو چنین مردانه زن باشد

کدامین خشم در خود این‌همه احساس را دارد
و در پای رکابش اکبر و عباس را دارد

اگر در چشمت اقیانوسی از امواج غم داری            اگر حال پریشان، دست بسته، قد خم داری
همان دست کریمی که حسن دارد تو هم داری            و این یعنی برای دوست و دشمن کرم داری

به زیر دین الطاف تو و آلت همه سرهاست
کرامت کمترین کار شما خواهر برادرهاست

چنانکه جز علی نام پس از احمد روی لب نیست            پس از نام حسین اسمی به غیر از اسم زینب نیست
مثال عشق تو در هیچ دین و هیچ مذهب نیست            دلی غیر از تو از عشق حسین اینسان لبالب نیست

میان سینه‌ام شوری ز شعر منزوی برپاست
که این آقا یک عاشق دارد آن هم زینب کبراست

الا ای عقل مبهوتت الا ای عشق حیرانت            چگونه از تو بنویسم نگویم از شهیدانت
شهیدانی که گردیدند بی‌پروا به قـربانت            که نگذارند بنشیند خطی بر کنج ایوانت

و ای‌کاش این شهیدان کربلا دور و برت بودند
در آن بی‌محرمی سربازهای لشگرت بودند

مبین که کاغذ شعر من از این بند نم دارد            که مدح تو بدون روضه‌ات یک چیز کم دارد
چنان نام حسین بن علی نام تو غم دارد            دگر بر عهدهٔ من نیست، از اینجا قلم دارد…

دلـم را می‌برد گـویا دم دروازهٔ ساعات
میان خنده‌ها می‌ریخت اشک عمهٔ سادات

به عشق حضرت خیبرشکن آن شافعِ محشر            رسیدی! زینتِ بابا تـو را نامید پیغـمبر

ملائک بوسه بر قنداقه‌ات دادند و جبرائیل            گشوده بر فراز ساحتِ گهواره بال و پر

پدر؛ سرمایهٔ رأفت؛ قـسیم ٱلنار وٱلجـنّه            خدا هم حیفش آمد که نباشد صاحبِ دختر

تمام آیه‌ها در گوشِ هم یک عمر می‌خوانند            علی قرآن ناطق بود و زینب؛ کوثرِ حیدر

تو بنت ٱلفاطـمه نور دلِ إنـسیة ٱلحـورا            برایت نیست هرگز غیر زهرا مادری بهتر

اگر نازل شدی بر خانهٔ ارکانِ خلقت حکمتش این بود            که باشد جمع روحِ پنج تن در جانِ یک پیکر

شدی ناموس اهل ٱلبیت! دُرّ نابِ نایابی            تو زینت بخشِ اصحاب کسایی؛ بالأخص مادر

یقولُ إنّما…خواندی و در پاکیِ اهل ٱلبیت            ندارد آیهٔ تطهیر حرفی غیر از این دیگر

کلامت وارث نهج ٱلبلاغه! مطقن و گیرا            چه برّنده ست لحن خطبه‌هایت! گوش شیطان کر

صلابت از حیا و از وقارت میشود جاری            شکوهِ چادرت یادآورِ کعبه ست پا تا سر!

از عشق بخوان به نام زینب            فطرس بگو از مقـام زینب
برداشت کلاه از سر خویش            تـاریـخ بـه احـتـرام زیـنـب

زهـرا و عـلـی نـمود دارند            در آیـــنـــۀ مـــرام زیــنـب
انـدازه ذولـفـقـار مـولاست            بُـــرّنـــدگــی کــلام زیـنـب
شد ملتـمس دعـای خـیـرش            از نـافــلـه‌هـا امــام زیـنـب
ما را ز جهان همین لقب بس            بـاشـیـم اگـر غــلام زیـنـب
تشبـیه به کوه کمترین است            در مــرتـبـۀ مــقــام زیـنـب
نقـش است بر آسمان ایـثار            تصویـر عـلی الـدوام زینب
تاریکی جـهـل را گـذشـتـیم            بـا روشــنـی پــیــام زیـنـب
مصباح هُدی نگشت خاموش            بـا مـعـجــزۀ قــیـام زیـنـب
تنـدیس غـرور شام و کوفه            بشکـست به زیر گام زینب
از یاد نـبـرده مـقـتل عـشق            در عصر دهـم سلام زینب